Karlar Kraliçesi - Laponya Kadını ve Finlandiya Kadını

Altıncı Hikâye

Laponya Kadını ve Finlandiya Kadını

Küçük bir kulübede durdular; kulübe çok kötü görünüyordu. Çatısı neredeyse yere kadar iniyordu ve kapısı o kadar alçaktı ki, aile içeri girip çıkarken elleri ve dizleri üzerinde sürünmek zorunda kalıyordu. Evde, tren yağı lambasının ışığında balık saran yaşlı bir Lapon kadından başka kimse yoktu.

Ren geyiği kadına Gerda’nın hikâyesini anlattıktan sonra, ona göre en önemli olan kendi hikâyesini anlattı. Ama Gerda soğuktan o kadar etkilenmişti ki konuşamıyordu.

“Ah, sizi zavallılar,” dedi Lapon kadın, “daha gidecek çok yolunuz var. Finlandiya’ya kadar yüz milden fazla yol kat etmelisiniz. Kar Kraliçesi şimdi orada yaşıyor ve her akşam Bengal ışıklarını yakıyor. Kağıdım olmadığı için kurutulmuş bir balığın üzerine birkaç kelime yazacağım ve bunu benden alıp orada yaşayan Finlandiyalı kadına götürebilirsiniz. O size benden daha iyi bilgi verebilir.”

Gerda ısınıp yiyecek ve içecek bir şeyler aldıktan sonra, kadın kurutulmuş balığın üzerine birkaç kelime yazdı ve Gerda’ya ona çok iyi bakmasını söyledi. Sonra onu tekrar ren geyiğinin sırtına bağladı ve ren geyiği havaya fırlayıp son sürat yola koyuldu. Bütün gece boyunca mavi kuzey ışıkları parladı, parladı, parladı.

Ve sonunda Finlandiya’ya ulaştılar ve Finlandiyalı kadının kulübesinin bacasını çaldılar, çünkü yerden yukarıda bir kapısı yoktu. İçeri girdiler, ama içerisi o kadar sıcaktı ki, kadın neredeyse hiç giysi giymemişti. Ufak tefekti ve çok kirli görünüyordu. Küçük Gerda’nın elbisesini gevşetip kürk çizmelerini ve eldivenlerini çıkardı, yoksa Gerda sıcağa dayanamazdı; sonra ren geyiğinin başına bir parça buz koydu ve kurutulmuş balığın üzerinde ne yazdığını okudu. Üç kez okuduktan sonra artık ezbere biliyordu, bu yüzden balığı çorba tenceresine attı, çünkü yemek için iyi olduğunu biliyordu ve asla hiçbir şeyi ziyan etmezdi.

Ren geyiği önce kendi hikâyesini, sonra da küçük Gerda’nınkini anlattı ve Finlandiyalı zeki gözlerini kırpıştırdı ama hiçbir şey söylemedi.

“Çok zekisin,” dedi ren geyiği; “Bir parça sicimle dünyanın bütün rüzgârlarını bağlayabileceğini biliyorum. Eğer bir denizci bir düğümü çözerse, güzel bir rüzgâr alır; ikinciyi çözdüğünde sert eser ama üçüncü ve dördüncü gevşetilirse, bütün ormanları kökünden sökecek bir fırtına çıkar. Bu küçük kıza, Kar Kraliçesi’nin üstesinden gelmesi için onu on iki adam kadar güçlü kılacak bir şey veremez misin?”

“On iki adamın gücü!” dedi Finlandiyalı kadın. “Bu çok az işe yarar.” Ama bir rafa gitti ve üzerinde harika harfler yazılı büyük bir deri çıkarıp açtı ve alnından terler akana kadar okudu.

Ama ren geyiği küçük Gerda için öyle yalvardı ki ve Gerda Finlandiyalı kadına öyle şefkatli ve ağlamaklı gözlerle baktı ki, kadının kendi gözleri yeniden parıldamaya başladı. Ren geyiğini bir köşeye çekti ve başına taze bir buz parçası koyarken ona fısıldadı: “Küçük Kay gerçekten de Kar Kraliçesi’nin yanında, ama oradaki her şeyi kendi zevkine ve beğenisine o kadar uygun buluyor ki, oranın dünyanın en güzel yeri olduğuna inanıyor; bunun nedeni de kalbinde bir cam kırığı ve gözünde küçük bir cam parçası olması. Bunlar çıkarılmalı, yoksa bir daha asla insan olamayacak ve Kar Kraliçesi onun üzerindeki gücünü koruyacak.”

“Ama küçük Gerda’ya bu gücü yenmesine yardımcı olacak bir şey veremez misiniz?”

“Ona şu anda sahip olduğundan daha büyük bir güç veremem,” dedi kadın; “bunun ne kadar güçlü olduğunu görmüyor musun? İnsanların ve hayvanların ona hizmet etmek zorunda olduğunu ve çıplak ayakla dünyayı ne kadar iyi idare ettiğini? Benden şu anda sahip olduğundan daha büyük bir güç alamaz, bu da kendi saflığı ve masumiyetinden kaynaklanıyor. Eğer kendisi Kar Kraliçesi’ne ulaşamaz ve cam parçalarını küçük Kay’den çıkaramazsa, ona yardım etmek için hiçbir şey yapamayız. Buradan iki mil ötede Kar Kraliçesi’nin bahçesi başlıyor. Küçük kızı o kadar uzağa taşıyabilir ve onu karlar içinde duran, kırmızı meyvelerle kaplı büyük çalının yanına bırakabilirsin. Sakın gevezelik etme, olabildiğince çabuk buraya geri dön.” Sonra Finlandiyalı kadın küçük Gerda’yı ren geyiğinin üzerine çıkardı ve onunla birlikte olabildiğince hızlı koştu.

Küçük Gerda soğuğu hisseder hissetmez, “Çizmelerimi ve eldivenlerimi unuttum,” diye bağırdı; ama ren geyiği durmaya cesaret edemedi ve kırmızı meyvelerin olduğu çalıya ulaşana kadar koşmaya devam etti. Burada Gerda’yı yere bıraktı, onu öptü ve kocaman parlak gözyaşları hayvanın yanaklarından süzüldü; sonra onu bıraktı ve koşabildiği kadar hızlı geri döndü.

Zavallı Gerda, soğuk, kasvetli, buzlarla kaplı Finlandiya’nın ortasında ayakkabısız, eldivensiz duruyordu. Olabildiğince hızlı bir şekilde ileri doğru koştu, o sırada bir sürü kar tanesi etrafını sardı. Ancak bu kar taneleri, oldukça berrak olan ve kuzey ışıklarıyla parıldayan gökyüzünden düşmüyordu. Kar taneleri yer boyunca ilerliyordu ve ona yaklaştıkça daha büyük görünüyorlardı. Gerda onların yanan camın ardından ne kadar büyük ve güzel göründüklerini hatırlıyordu. Ama bunlar gerçekten çok daha büyük ve korkunçtu, çünkü canlıydı, Kar Kraliçesi’nin muhafızlarıydı ve çok tuhaf şekilleri vardı. Bazıları büyük kirpiler gibiydi, diğerleri başlarını uzatmış kıvrık yılanlar gibiydi ve birkaçı da saçları kıllanmış küçük şişman ayılar gibiydi; ama hepsi göz kamaştırıcı beyazlıktaydı ve hepsi canlı kar taneleriydi.

Küçük Gerda Tanrı’nın Duası’nı tekrarladı ve soğuk o kadar şiddetliydi ki, bu sözleri söylerken kendi nefesinin ağzından bir buhar gibi çıktığını görebiliyordu. O duasına devam ettikçe buhar artıyordu, ta ki yeryüzüne dokundukları anda daha da büyüyen küçük meleklerin şeklini alana kadar. Hepsi başlarına miğfer takmış, mızrak ve kalkan taşıyorlardı.

Sayıları gittikçe artmaya devam etti ve Gerda duasını bitirdiğinde bütün bu askerler onun etrafında duruyordu. Mızraklarını korkunç kar tanelerine saplıyorlardı ki yüzlerce parçaya ayrılsınlar ve küçük Gerda cesaretle ve güvenle ilerleyebilsin. Melekler onun ellerini ve ayaklarını okşadılar, böylece Kar Kraliçesi’nin şatosuna doğru ilerlerken soğuğu daha az hissetti.