Şimdi hikâyeme başlayacağım (dedi yaşlı adam), lütfen dinleyin.
Yanımda gördüğünüz bu kadın benim karım. Kendi çocuğumuz yok, bu nedenle sevdiğim bir kölenin oğlunu evlat edindim ve onu mirasçım yapmaya karar verdim.
Ancak karım hem anneye hem de çocuğa karşı büyük bir nefret besliyordu ve bunu benden gizledi. Evlatlık oğlum yaklaşık on yaşındayken bir yolculuğa çıkmak zorunda kaldım. Gitmeden önce hem anneyi hem de çocuğu eşime emanet ettim ve bir yıl süren yokluğum sırasında onlara bakması için yalvardım. Bu süre zarfında karım kötü planını gerçekleştirmek için büyü öğrendi. Yeterince öğrendikten sonra oğlumu uzak bir yere götürdü ve onu bir buzağıya dönüştürdü. Sonra onu kâhyama verdi ve satın aldığı buzağıya bakmasını söyledi. Köleyi de bir ineğe dönüştürdü ve onu da kâhyama gönderdi.
Döndüğümde kölemi ve çocuğu sordum. “Kölen öldü” dedi, “oğluna gelince, onu iki aydır görmedim ve nerede olduğunu bilmiyorum.”
Kölemin öldüğünü duyunca çok üzüldüm, ama oğlum ortadan kaybolduğu için onu yakında bulabileceğimi düşündüm. Ancak aradan sekiz ay geçti ve hala ondan bir haber yoktu; sonra Bayram geldi.
Bunu kutlamak için kâhyama bana kurban etmek üzere çok semiz bir inek getirmesini emrettim. O da öyle yaptı. Getirdiği inek ise aslında benim talihsiz kölemdi. Onu bağladım, ama tam onu öldüreceğim sırada acıyla inlemeye başladı ve gözlerinden yaşlar aktığını gördüm. Bu bana çok olağanüstü geldi ve içimde bir acıma duygusuyla kâhyaya onu götürmesini ve bir başkasını getirmesini emrettim. Orada bulunan karım, şefkatimle alay etti, ki bu onun kinini boşa çıkardı. “Ne yapıyorsun?” diye bağırdı. “Bu ineği öldür. Kurban edebileceğimizin en iyisi o.”
Onu memnun etmek için bir kez daha denedim, ama yine hayvanın iniltileri ve gözyaşları beni etkisiz hale getirdi.
“Götürün onu,” dedim kâhyaya, “ve siz öldürün; ben yapamam.”
Kâhya onu öldürdü, ama derisini yüzdüğünde, çok şişman görünmesine rağmen kemikten başka bir şey olmadığını gördü. Çok sinirlenmiştim.
Kâhyaya, “Onu kendine sakla,” dedim, “eğer semiz bir danan varsa, onun yerine onu getir.”
Kısa bir süre içinde çok semiz bir dana getirdi, ben bilmesem de o benim oğlumdu. Bağını koparıp bana gelmek için çok uğraştı. Kendini ayaklarımın dibine attı, başını yere koydu, sanki merhametimi uyandırmak ve canını almamam için bana yalvarmak ister gibiydi.
Bu hareket karşısında, ineğin gözyaşları karşısında duyduğumdan daha fazla şaşırdım ve duygulandım.
“Git,” dedim kâhyaya, “bu buzağıyı geri götür, ona çok iyi bak ve hemen yerine bir başkasını getir.”
Karım bunu söylediğimi duyar duymaz hemen bağırdı: “Ne yapıyorsun kocacığım? Bundan başka bir buzağı kurban etme.”
“Karıcığım,” dedim, “bu danayı kurban etmeyeceğim.” Karımın tüm itirazlarına rağmen kararlılığımı korudum.
Bir buzağı daha kestirdim; bu da götürüldü. Ertesi gün kâhya benimle özel olarak konuşmak istedi.
“Size duymaktan hoşlanacağınızı düşündüğüm bazı haberler vermeye geldim,” dedi. Büyü bilen bir kızım var. Dün, kurban etmeyi reddettiğin danayı geri götürürken, gülümsediğini ve hemen ardından ağlamaya başladığını fark ettim. Ona neden böyle yaptığını sordum.”
“Baba,” diye cevap verdi, “bu buzağı efendimizin oğlu. Onu hala canlı gördüğüm için sevinçle gülümsüyorum ve dün bir inek olarak kurban edilen annesini düşündükçe ağlıyorum. Bütün bu değişiklikler, efendimizin anne ve oğlundan nefret eden karısı tarafından yapıldı.”
“Dâhi’nin bu sözleri üzerine,” diye devam etti yaşlı adam, “şaşkınlığımı siz hayal edin. Hemen kâhyayla birlikte kızıyla konuşmaya gittim. Önce oğlumu görmek için ahıra gittim ve tüm okşamalarıma o dilsiz haliyle cevap verdi. Kâhyanın kızı geldiğinde ona oğlumu eski haline getirip getiremeyeceğini sordum.
“Evet, yapabilirim,” diye cevap verdi, “iki şartla. Birincisi onu bana koca olarak vereceksin, diğeri de onu buzağıya dönüştüren kadını cezalandırmama izin vereceksin.”
“Birinci şartı bütün kalbimle kabul ediyorum ve sana bol miktarda çeyiz vereceğim” diye cevap verdim. İkincisini de kabul ediyorum, sadece onun hayatını bağışlaman için sana yalvarıyorum.”
“Bunu yapacağım” diye cevap verdi; “Ona oğluna davrandığı gibi davranacağım.”
Sonra bir kap su aldı ve üzerine anlamadığım bazı sözler söyledi; sonra suyu onun üzerine döktüğünde, o hemen yeniden genç bir adam oldu.
“Oğlum, sevgili oğlum,” diye haykırdım, sevinç içinde onu öptüm. “Bu nazik genç kız seni korkunç bir büyüden kurtardı ve eminim ki minnettarlığından onunla evleneceksin.”
Sevinçle kabul etti, ama evlenmeden önce, genç kız karımı bir hindiye dönüştürdü ve karşınızda gördüğünüz de o. Yabancı bir form yerine bu forma sahip olmasını istedim, böylece onu ailede tiksinti duymadan görebilecektik.
O zamandan beri oğlum dul kaldı ve seyahate çıktı. Şimdi onu aramaya gidiyorum ve karımı başkalarının bakımına emanet etmek istemediğim için onu da yanımda götürüyorum. Bu çok şaşırtıcı bir hikâye değil mi?
“Gerçekten de öyle,” dedi dâhi, “ve bu yüzden bu tüccarın cezasının üçte birini sana bağışlıyorum.”
İlk yaşlı adam hikayesini bitirdiğinde, iki siyah köpeği yöneten ikincisi dâhiye şöyle dedi: “Size başıma gelenleri anlatacağım ve eminim ki hikâyemi az önce dinlediğinizden çok daha şaşırtıcı bulacaksınız. Ama bunu anlattığımda, tüccarın cezasının üçüncü kısmını da bana verir misiniz?”
“Evet,” diye cevap verdi dâhi adam, “tabii senin hikâyenin hindininkini aşması şartıyla.”
Bu anlaşmayla birlikte ikinci yaşlı adam sözlerine şöyle başladı.
