İlk Hikâye
Ayna ve Kırık Parçaları
Bu hikâyenin başına dikkat etmelisiniz, çünkü sonuna geldiğinizde çok kötü bir iblis hakkında şu anda bildiğinizden daha fazlasını öğreneceksiniz.
Tüm cinlerin en yaramazlarından biriydi, çünkü gerçek bir şeytandı.
Bir gün keyfi yerindeyken, içine yansıyan iyi ya da güzel her şeyi neredeyse yok denecek kadar küçültme gücüne sahip aynalı bir cam yaptı. Bu aynada değersiz ve kötü olan her şey ise olduğundan on kat daha kötü görünecek şekilde büyütülecekti.
En güzel manzara haşlanmış ıspanak gibi görünüyordu ve tüm insanlar çirkinleşiyor ve sanki kafalarının üzerinde duruyorlarmış ve vücutları yokmuş gibi görünüyorlardı. Yüzleri o kadar bozulmuştu ki, kimse onları tanıyamıyordu ve yüzdeki bir çil bile burnun ve ağzın tamamına yayılmış gibi görünüyordu. İblis bunun çok eğlenceli olduğunu söyledi. Herhangi birinin aklından iyi ya da kutsal bir düşünce geçtiğinde aynada bir kırışıklık görülüyordu ve o zaman iblis kurnaz icadına bakıp gülüyordu.
İblis’in okuluna giden herkes -çünkü bir okulu vardı- her yerde gördükleri mucizelerden bahsediyor ve insanların artık ilk kez dünyanın ve sakinlerinin gerçekte neye benzediğini görebildiklerini söylüyorlardı. Camı her yere taşıdılar, sonunda bu çarpık aynadan bakılmamış ne bir ülke ne de bir insan kaldı.
Melekleri görmek için onunla cennete bile uçmak istediler, ama ne kadar yükseğe uçarlarsa cam o kadar kayganlaştı ve onu zorlukla tutabildiler. Sonunda ellerinden kaydı, yere düştü ve milyonlarca parçaya ayrıldı.
Ancak bu defa cam her zamankinden daha fazla mutsuzluğa neden oldu, çünkü parçalardan bazıları bir kum tanesi kadar bile büyük değildi ve dünyanın her ülkesine dağıldılar. Ve bu küçük parçalardan biri bir insanın gözüne girdiğinde, kendisinin bile bilmediği bir şekilde oraya yapışıyor ve o andan itibaren her şeyi yanlış anlıyor ve baktığı şeyin sadece en kötü tarafını görebiliyordu, çünkü en küçük parça bile aynanın tamamına ait olan gücü koruyordu.
Hatta birkaç kişinin kalbine aynadan bir parça girmişti ve bu korkunç bir şeydi, çünkü kalpleri bir buz kütlesi gibi soğuk ve sert hale gelmişti. Parçalardan birkaçı o kadar büyüktü ki, pencere camı olarak kullanılabilirlerdi; arkadaşlarımıza onların içinden bakmak gerçekten üzücü bir şey olurdu. Diğer parçalar gözlük haline getirilmişti ve bu korkunçtu, çünkü onları takanlar ne doğru ne de iyi bir şey görebiliyorlardı. Bütün bunlara karşılık kötü kalpli iblis, yaptığı kötülüğü görünce yanları titreyene kadar gülüyordu. Bu küçük cam parçalarından hâlâ havada uçuşan birkaç tane var ve şimdi onlardan birine ne olduğunu duyacaksınız.
