Çok, çok uzun yıllar önce, tanrılar göklerde hüküm sürerken, Nippon ülkesi sulardan yükseldi. Cennetin yüzen köprüsü üzerinde duran Izanagi ve Izananu, parıldayan bir kılıcı aşağıya doğru ittiler. Mavi okyanusu yokladılar ve kılıcın ucundaki damlalar sertleşerek adalara dönüştü; ve böylece “Birçok Kılıcın Ülkesi”, Nippon adaları yaratıldı.
Izanagi ve Izananu cennetin en üstün tanrılarıydı ve iki çocukları vardı: Amaterasu ve Susanoo. Susanoo deniz tanrısıydı ve kız kardeşi, adı Parlayan Cennetin Büyük Tanrıçası anlamına gelen parlak ve güzel güneş tanrıçasıydı.
Uzun yıllar boyunca parlak altın tahtında mutlu bir şekilde hüküm sürdü, ancak Susanoo, diğer birçok erkek kardeş gibi, alaycıydı ve bazı hileleriyle kız kardeşini çok kızdırdı. Amaterasu, her ablanın olması gerektiği gibi Susanoo’ya karşı oldukça sabırlıydı, ama sonunda onun yaramazlıklarına daha fazla dayanamayacağı bir zaman geldi.
Amaterasu bir gün Susanoo’yu bir iş için gönderdi, çünkü ondan sazlık kırlarda yaşayan Uke-mochi adında bir tanrıçayı bulmasını istiyordu. Susanoo onu bulduğunda yorgun ve açtı, bu yüzden ondan yiyecek istedi. Uke-mochi ona vermek için onun ağzından yiyecek aldı ve bu onu çok kızdırdı. “Neden beni iğrenç şeylerle besliyorsun? Sen yaşayamayacaksın!” diye bağırdı ve kılıcını çekerek onu öldürdü.
Eve gidip Amaterasu’ya ne yaptığını anlattığında, kız kardeşi büyük bir öfke duydu ve kardeşini tamamen karanlıkta bıraktı. Ameno’nun mağarasına kaçıp girişi kocaman bir kayayla kapattı. O zaman tüm dünya karanlığa gömüldü, çünkü güneş tanrıçası artık insanlara ışık vermiyordu. Yeryüzü o kadar korkunçtu ki, sonunda diğer tanrılar ne yapılabileceğini görmek üzere mağaranın yakınında bir araya geldiler.
Amaterasu’yu ortaya çıkmaya ikna etmek için her yolu denediler, ama o yaramaz bir çocuk gibi somurtup onlara ışık vermedi. Sonunda tanrıçayı mağarasından kendi görüntüsü aracılığıyla çıkarmak için bir plan yaptılar Böylece çok büyük ve güzel bir ayna yapıldı. Mağaranın kapısının hemen önündeki bir ağaca asıldı ve kapının yanında saklanan bir tanrının eline güçlü bir kendir ipi verildi.
Bir sürü horoz ötmeye başlamış ve güzel tanrıça Uzumé bir bambu borudan gelen müzikle dans etmeye başladı. Tanrılar iki tahta parçasını birbirine vurarak zaman tutuyor ve içlerinden biri altı yayını telleri yukarı gelecek şekilde bir araya getirip üzerlerine ot ve çalılar çekerek yaptığı bir arpı çalıyordu.
Büyük şenlik ateşleri yakılmış ve Uzumé’nin üzerinde dans etmesi için kocaman bir davul getirilmişti. Bunu o kadar büyük bir ruh ve zarafetle yapmış ki tüm tanrılar çok sevindi. Sevinçle güldüler, ellerini çırptılar ve neşeleriyle gökleri titrettiler.
“uzumé dans etmeye başladı”
Amaterasu sesleri duydu ama bir anlam veremedi. Rahatsız olmuştu çünkü tanrılar onsuz çok iyi vakit geçiriyor gibi görünüyorlardı. Oysa yüzünün ışığının üzerlerinde parlamasına izin vermediği sürece muhtemelen geçinemeyeceklerini düşünmüştü. Doğal olarak tüm bunların ne olduğunu öğrenmeyi çok merak ediyordu. Bu yüzden mağarasının kapısını birazcık aralayıp dışarı baktı. Orada, şenlik ateşlerinin ışığında Uzumé’nin zarif dansını ve şarkı söylediğini duydu,
“Hito futa miyo
Itsu muyu nana
Ya koko no tari.”1
“Uzumé neden dans ediyor ve tanrılar neden gülüyor? Hem cennetin hem de dünyanın bensiz mutsuz olacağını sanıyordum,” demiş Amaterasu kızgınlıkla.
“Oh, hayır,” diye güldü Uzumé. “Seviniyoruz çünkü burada güzellikte seni çok aşan bir ilahımız var.”
“Nerede?” diye sordu güneş tanrıçası öfkeyle. “Onu görmeme izin verin!” ve konuşurken aynada kendi yansımasını gördü.
Daha önce hiç böyle bir şey görmemişti ve çok şaşırdı. Bu ışıltılı rakibini daha net görebilmek için mağarasının dışına çıktı, o sırada onu bekleyen tanrı onu yakalayıp dışarı çekmiş ve geri dönmesini engellemek için mağaranın kapısına hızla bir ip geçirdi. Böylece güneş tanrıçası yeryüzüne geri dönmüş oldu.
- “Tanrılar! Oymalı kapıya bakın,
Majesteleri göründü! Sevinin!
Kalplerimiz tamamen rahatladı!” ↩︎
