Hans efendisine yedi yıl hizmet etti ve sonunda ona şöyle dedi,
“Usta, zamanım doldu; eve gidip annemi görmek istiyorum, o yüzden bana paramı ver.”
Ve efendi ona dedi ki,
“Sadık ve iyi bir hizmetkâr oldun, bu yüzden ödülün çok büyük olacak.”
Sonra ona kafası kadar büyük bir gümüş parçası verdi. Hans cebinden mendilini çıkardı, gümüş parçasını içine koydu, omzuna attı ve eve doğru koşmaya başladı. Tembel tembel, ayaklarını birbiri ardına sürüyerek ilerlerken, büyük bir atın üzerinde neşeyle tırıs giden bir adam gördü.
“Ah!” dedi Hans yüksek sesle, “ata binmek ne güzel bir şey! Sanki evinde, sandalyesinde oturuyormuş gibi oturuyor. Hiçbir taşa takılmıyor, ayakkabılarını çıkarmıyor ve neredeyse nasıl yaptığını bile bilmeden ata biniyor.”
Atlı bunu duydu ve dedi ki,
” Öyleyse Hans, neden yürüyerek gidiyorsun?”
“Ah!” dedi, “taşımam gereken bir yük var; gümüş olduğu kesin, ama o kadar ağır ki neredeyse başımı kaldıramıyorum ve omzumu fena halde ağrıtıyor.”
“Değiştirmeye ne dersin?” dedi atlı. “Ben sana atımı vereyim, sen de bana gümüşü ver.”
” Çok isterim,” dedi Hans, “ama sana bir şey söyleyeyim: onu taşımak çok yorucu bir iş olacak.”
Atlı atından indi, gümüşü aldı, Hans’ın ata binmesine yardım etti, dizgini onun eline verdi ve şöyle dedi,
“Çok hızlı gitmek istediğinde dudaklarını şapırdatmalı ve yüksek sesle ‘Çip’ diye bağırmalısın.”
Hans atın üzerine oturup neşeyle sürerken çok mutluydu. Bir süre sonra biraz daha hızlı gitmek istediğini düşündü ve dudaklarını şapırdatarak ” Çip” diye bağırdı. At dörtnala koşmaya başladı ve Hans ne olduğunu bile anlayamadan attan düştü ve yol kenarındaki bir hendeğe yuvarlandı; eğer ineğini sürerek gelen bir çoban onu tutmasaydı atı kaçacaktı. Hans kısa süre sonra kendine geldi ve tekrar ayaklarının üzerine kalktı. Çok üzgündü ve çobana şöyle dedi,
“Belli ki bir adam böyle bir hayvana bindiğinde takılıp düşüyor ve boynunu kıracakmış gibi fırlatıp atıyor. Neyse, ben artık gidiyorum. Sizin ineğinizi daha çok sevdim; insan boş zamanlarında onun arkasında yürüyebilir ve her gün süt, tereyağı ve peynir yiyebilir. Böyle bir ineğe sahip olmak için neler vermezdim!”
“Peki,” dedi çoban, “eğer ona bu kadar meraklıysan, ineğimi senin atınla değiştirebilirim.”
“Tamamdır!” dedi Hans neşeyle.
Çoban atına atladı ve yola koyuldu. Hans ineğini sessizce sürdü ve yaptığı pazarlığın çok iyi bir pazarlık olduğunu düşündü.
“Sadece bir parça ekmeğim olsa bile (ki bunu kesinlikle alabileceğim), istediğim zaman onunla tereyağımı ve peynirimi yiyebilirim ve susadığımda ineğimi sağabilir ve sütünü içebilirim. Daha ne isteyebilirim ki?” dedi.
Bir hana geldiğinde durdu, tüm ekmeğini yedi ve bir bardak bira için son kuruşunu verdi. Sonra ineğini annesinin köyüne doğru sürdü. Öğle vakti yaklaştıkça sıcaklık daha da arttı, sonunda kendini içinden geçmesi bir saatten fazla sürecek geniş bir fundalıkta buldu. O kadar terlemiş ve kavrulmuştu ki dili damağına yapışmıştı.
“Buna bir çare bulabilirim” diye düşündü; “şimdi ineğimi sağacağım ve susuzluğumu gidereceğim.” İneği bir ağacın kütüğüne bağladı ve süt sağmak için deri başlığını tuttu, ama bir damla bile sağamadı.
Şansını denerken ve bu işi çok beceriksizce yaparken, huzursuz hayvan kafasına bir tekme atarak onu yere düşürdü ve orada uzun süre hissiz bir şekilde yattı. Neyse ki bir el arabasında domuz taşıyan bir kasap yanına geldi.
“Neyin var senin?” dedi kasap, Hans’ın kalkmasına yardım ederken.
Hans ona olanları anlattı ve kasap ona bir şişe vererek şöyle dedi,
” Al, iç ve kendine gel. İneğin sana süt vermeyecek; yaşlı bir hayvan o, kesilmekten başka bir iş görmez.”
“Eyvah, eyvah!” dedi Hans, “kimin aklına gelirdi ki? Eğer onu kesersem, ne işe yarayacak? İnek etinden nefret ederim; benim için yeterince yumuşak değil. Domuz olsaydı, onunla bir şeyler yapılabilirdi; en azından biraz sosis yapılabilirdi.”
“Peki,” dedi kasap, ” seni memnun etmek için değiştireceğim ve sana inek yerine domuzu vereceğim.”
“Hans, kasaba ineği verip domuzu arabadan aldı ve bacağına bağlı bir iple tutarak arabayı sürdü.
Böylece koşmaya devam etti ve şimdi her şey yolunda gidiyormuş gibi görünüyordu. Elbette bazı talihsizlikler yaşamıştı ama şimdi hepsinin karşılığını alıyordu. Karşılaştığı bir sonraki kişi, kolunun altında güzel beyaz bir kaz taşıyan bir köylüydü. Köylü durup saatin kaç olduğunu sordu ve Hans ona tüm talihsizliğinden ve yaptığı pazarlıklardan bahsetti. Köylü, kazı bir vaftiz törenine götüreceğini söyledi.
“Baksana,” dedi, “ne kadar ağır ve henüz sekiz haftalık. Onu kim kızartıp yerse yağını bol bol alabilir, o kadar sağlıklı yaşamış ki.”
“Haklısın,” dedi Hans, onu elinde tartarken; “ama benim domuzum da ufak tefek değil.”
Bu arada köylü ciddi ciddi bakmaya başladı ve başını salladı.
“Dinle beni,” dedi, ” sevgili dostum. Domuzun başını belaya sokabilir. Az önce geldiğim köyde ağanın ahırından bir domuz çalındı. Seni gördüğümde ağanın domuzunu almış olmandan çok korktum. Seni yakalarlarsa işimiz zor olacak, çünkü tek isteyecekleri seni at havuzuna atmak olacak.”
Zavallı Hans çok korkmuştu.
” Sevgili dostum,” diye bağırdı, ” yalvarırım beni bu beladan kurtar. Bu ülkeyi benden daha iyi biliyorsun; domuzumu al ve bana kazı ver.”
Köylü, “Ben de bir şeyler vermeliyim,” dedi, “ama başın dertte olduğu için sana zorluk çıkarmayacağım.”
Sonra ipi eline aldı ve domuzu yan patikadan sürüp götürdü, Hans da kaygısızca evine doğru yoluna devam etti.
“Sonuçta,” diye düşündü, “pazarlığın en iyisine sahibim. Önce büyük bir kızartma olacak, sonra altı ay boyunca kaz yağı kullanabileceğim, bir de o güzel beyaz tüyleri var. Onları yastığıma koyacağım ve eminim o zaman hiç rahatsız olmadan mışıl mışıl uyuyacağım. Annem ne kadar mutlu olacak!”
Son köye geldiğinde bir makas değirmeni gördü, elinde çarkıyla çalışıyor ve şarkı söylüyordu.
“O’er tepe ve o’er vadi o kadar mutlu dolaşıyorum ki, Az çalışıyorum ve iyi yaşıyorum, tüm dünya benim evim; Kim benim kadar neşeli, kim benim kadar neşeli?”
Hans bir süre baktı ve sonunda dedi ki,
“İyi yaşıyor olmalısınız, usta değirmenci, işinizden çok memnun görünüyorsunuz.”
“Evet,” dedi diğeri, “benimki altın bir ticaret. İyi değirmenci elini cebine attığında para bulmadan çıkmaz, ama o güzel kazı nereden aldın?”
“Onu satın almadım, ama bir domuzla değiştirdim.”
“Peki domuzu nereden aldın?”
“Onun için bir inek verdim.”
“Peki ya inek?”
“Onun için bir at verdim.”
“Ya at?”
“Onun için kafam kadar büyük bir gümüş verdim.”
“Peki ya gümüş?”
“Oh! Onun için yedi yıl boyunca çok çalıştım.”
“Değirmenci, “Şimdiye kadar dünyada çok çalıştın,” dedi, “şimdi elini her attığında cebinde para bulabilseydin, servetine servet katabilirdin.”
“Çok doğru, ama bu nasıl olacak?”
“Benim gibi bir değirmenci olmalısın,” dedi diğeri. “Sen sadece bir değirmen taşı istiyorsun, gerisi kendiliğinden gelir. İşte burada sadece biraz yıpranmış olan bir taş var. Bunun için senin kazının değerinden fazlasını istemem. Alacak mısınız?”
“Böyle bir soruyu nasıl sorarsınız?” dedi Hans. “Elimi her cebime attığımda para bulabilseydim dünyanın en mutlu adamı olurdum. Daha ne isteyebilirim ki? İşte kaz.”
“Şimdi,” dedi değirmenci, yanında duran kaba bir taşı ona verirken, “bu çok büyük bir taştır. Akıllıca kullanırsan bununla eski bir çiviyi bile çıkarabilirsin.”
Hans taşı aldı ve neşeyle oradan ayrıldı. Gözleri sevinçle parlıyordu ve kendi kendine şöyle dedi:
“Şanslı bir günde doğmuş olmalıyım. İstediğim ya da dilediğim her şey bana kendiliğinden geliyor.”
Bu arada yorulmaya başlamıştı, çünkü gün ağardığından beri yoldaydı. Karnı da acıkmıştı, çünkü ineği almanın sevinciyle son kuruşunu da vermişti. Sonunda daha fazla gidemedi ve taş onu çok yordu. Bu yüzden biraz su içmek ve dinlenmek için kendini gölün kenarına attı. Taşı dikkatlice kenara koydu, ama su içmek için eğildiğinde onu unuttu, biraz itti ve taş aşağıya, gölete doğru yuvarlandı. Bir süre taşın derin ve berrak suda batışını izledi, sonra sevinçle ayağa fırladı ve tekrar dizlerinin üzerine çökerek, tek belası olan çirkin ve ağır taşı ortadan kaldırdığı için gözleri yaşararak Tanrı’ya şükretti.
“Ne kadar mutluyum!” diye bağırdı; “hiçbir ölümlü benim kadar şanslı olmamıştır.”
Sonra neşeli bir ruh haliyle ayağa kalktı ve annesinin evine varıncaya kadar tüm sıkıntılarından arınmış bir şekilde yolunda yürümeye devam etti.
