Yedinci Hikâye
Karlar Kraliçesinin Sarayı ve Sonunda Orada Olanlar
Sarayın duvarları sürüklenen kardan, pencereleri ve kapıları ise kesici rüzgârlardan oluşuyordu. İçinde yüzden fazla oda vardı, hepsi de sanki savrulan karlardan oluşmuştu. Bunların en büyüğü birkaç mil boyunca uzanıyordu. Hepsi kuzey ışığının canlı rengiyle aydınlanmıştı ve öylesine büyük ve boş, öylesine buz gibi soğuk ve ışıltılıydı ki!
Burada hiçbir eğlence yoktu; fırtınanın müzik olabileceği ve ayıların arka ayakları üzerinde dans edip inceliklerini gösterebilecekleri küçük bir ayı balosu bile yoktu. Ne aslanağzı ne de dokunma oyunları vardı; hatta genç tilkiler için çay masasında dedikodu bile yoktu. Kar Kraliçesi’nin salonları boş, geniş ve soğuktu.
Kuzey ışıklarının titrek alevleri ister gökte ister yerde yükselsin, şatonun her yerinden açıkça görülebiliyordu. Bu boş, sonsuz kar salonunun ortasında, yüzeyi binlerce parçaya bölünmüş donmuş bir göl vardı; her parça bir diğerine benziyordu, çünkü her biri kendi içinde bir sanat eseri olarak mükemmeldi ve bu gölün merkezinde, evinde olduğu zamanlarda Kar Kraliçesi oturuyordu. Kraliçe göle “Aklın Aynası” adını vermiş ve onun dünyadaki en iyi, hatta tek göl olduğunu söylemişti.
Küçük Kay soğuktan mosmordu, hatta neredeyse simsiyahtı, ama bunu hissetmiyordu; çünkü Kar Kraliçesi buz gibi titremelerini öpüp uzaklaştırmıştı ve kalbi zaten buzdan bir parçaydı. Kay bazı sivri, yassı buz parçalarını sağa sola sürükledi ve sanki onlardan bir şeyler yapmak istiyormuş gibi çeşitli pozisyonlarda bir araya getirdi -tıpkı bizim “Çin bulmacası” dediğimiz küçük tahta tabletlerle çeşitli şekiller oluşturmaya çalıştığımız gibi. Kay’in figürleri çok sanatsaldı; oynadığı buz gibi bir akıl oyunuydu ve onun gözünde figürler çok dikkat çekici ve çok önemliydi; bu görüşünü gözüne hâlâ saplı duran cam parçasına borçluydu. Pek çok tam figür oluşturdu, farklı kelimeler oluşturdu, ama çok istemesine rağmen asla oluşturmayı başaramadığı bir kelime vardı. “Sonsuzluk” kelimesiydi bu.
Kar Kraliçesi ona, “Bunu bulabildiğin zaman kendi kendinin efendisi olacaksın ve sana tüm dünyayı verip yeni bir çift paten alacağım,” demişti. Ama o bunu başaramadı.
“Şimdi daha sıcak ülkelere gitmeliyim,” dedi Kar Kraliçesi. “Gidip yanan dağların, Etna ve Vezüv’ün tepelerindeki siyah kraterlere bakacağım. Onları yeniden beyaz yapacağım, bu onlar için, limonlar ve üzümler için iyi olacak.” Ve Kar Kraliçesi uçup gitti, küçük Kay’ı kilometrelerce uzunluktaki büyük salonda yapayalnız bıraktı. Küçük Kay oturmuş, buz parçalarına bakıyor, öylesine derinden düşünüyor ve öylesine hareketsiz oturuyordu ki, herhangi biri onun donmuş olduğunu sanabilirdi.
Tam bu sırada küçük Gerda şatonun büyük kapısından içeri girdi. Etrafında sert rüzgârlar esiyordu, ama o bir dua etti ve rüzgârlar sanki uykuya dalmış gibi dindi. Kız büyük, boş salona gelene ve Kay’i görene kadar ilerledi. Onu hemen tanıdı; ona doğru uçarak kollarını boynuna doladı ve “Kay, sevgili küçük Kay, sonunda seni buldum!” diye haykırırken ona sıkıca sarıldı.
Ama Kay kıpırdamadan oturuyordu, kaskatı ve soğuktu.
O zaman küçük Gerda sıcak gözyaşları döktü, bu gözyaşları Kay’ın göğsüne düştü, kalbine işledi, buz kütlesini çözdü ve oraya yapışmış olan küçük cam parçasını yıkayıp temizledi. Delikanlı kıza baktı ve kız şarkı söyledi:
“Güller açar ve solar,
Ama biz Kutsal Ruh’un çocukları her zaman görürüz.”
Ardından Kay gözyaşlarına boğuldu. O kadar ağladı ki, gözündeki cam kırığı dışarı fırladı. O zaman Gerda’yı tanıdı ve sevinçle, “Gerda, sevgili küçük Gerda, bunca zamandır neredeydin ve ben neredeydim?” dedi. Etrafına baktı ve “Ne kadar soğuk, her şey ne kadar büyük ve boş görünüyor” dedi ve Gerda’ya sarıldı, Gerda da güldü ve sevinçten ağladı.
Onları görmek o kadar hoştu ki, buz parçaları bile dans etti ve yorulup yatmaya gittiklerinde, Kar Kraliçesi’nin kendi efendisi olabilmesi, tüm dünyaya ve bir çift yeni patene sahip olabilmesi için bulması gerektiğini söylediği kelimenin harflerine dönüştüler.
Gerda onun yanaklarını öptü, çiçek açtılar; gözlerini öptü, kendi gözleri gibi parladılar; ellerini ve ayaklarını öptü, çocuk tamamen sağlıklı ve mutlu oldu. Kar Kraliçesi artık istediği zaman eve gelebilirdi, çünkü onun özgürlüğünün güvencesi, istediği kelimede, buzdan parlayan harflerle yazılıydı.
Birbirlerinin elini tuttular ve buzdan büyük saraydan dışarı çıktılar. Büyükanneden ve çatıdaki güllerden bahsettiler ve onlar ilerledikçe rüzgârlar dindi ve güneş doğdu. Kırmızı meyvelerin olduğu çalılığa vardıklarında, ren geyiği onları bekliyordu ve yanında memeleri dolu başka bir genç ren geyiği getirmişti ve çocuklar onun ılık sütünü içtiler ve onu dudaklarından öptüler.
Kay ve Gerda’yı önce Finlandiyalı kadına götürdüler, orada sıcak odada iyice ısındılar ve eve dönüş yolculuklarıyla ilgili talimatlar aldılar. Daha sonra Laponyalı kadının yanına gittiler; kadın onlara yeni giysiler dikmiş ve kızaklarını düzene sokmuştu. Her iki ren geyiği de onların yanında koştu ve ilk yeşil yaprakların tomurcuklandığı ülkenin sınırlarına kadar onları takip etti. Burada iki ren geyiği ve Laponyalı kadınla vedalaştılar ve ayrıldılar.
Derken kuşlar cıvıldamaya başladı, orman da yeşil yapraklarla doldu ve içinden güzel bir at çıktı, Gerda’nın hatırladığı gibi, altın arabayı çeken at buydu. Başında parlak kırmızı bir başlık ve belinde tabancalarla genç bir kız ata biniyordu. Bu, evde kalmaktan bıkmış olan küçük hırsız kızdı; önce kuzeye gidecekti ve eğer bu ona uymazsa, dünyanın başka bir yerini denemek istiyordu. Gerda’yı yakından tanıyordu ve Gerda da onu hatırlıyordu; bu buluşma çok keyifliydi.
Küçük Kay’e, “Bu şekilde gezip dolaşmak için çok iyi bir adamsın,” dedi. “Birinin seni bulmak için dünyanın öbür ucuna gitmesini hak edip etmediğini bilmek isterdim.”
Ama Gerda kızın yanaklarını okşadı ve prensle prensesi sordu.
“Onlar yabancı ülkelere gittiler,” dedi hırsız kız.
“Peki ya karga?” diye sordu Gerda.
“Ah, karga öldü,” diye cevap verdi. “Onun tatlı sevgilisi şimdi bir dul ve bacağına bir parça siyah kamış takıyor. Çok acıklı bir şekilde yas tutuyor, ama hepsi boş şeyler. Ama şimdi bana onu geri getirmeyi nasıl başardığını anlat.”
Sonra Gerda ve Kay ona her şeyi anlattılar.
” Sonunda her şey yoluna girdi,” dedi hırsız kız.
İkisinin de elini tuttu ve eğer kasabadan geçerse onları ziyaret edeceğine söz verdi. Sonra da atını sürüp uzaklara gitti.
Ama Gerda ve Kay el ele eve doğru yürüdüler ve onlar ilerledikçe bahar yeşilliği ve güzel çiçekleriyle daha sevimli göründü. Çok geçmeden yaşadıkları büyük kasabayı ve içinde tatlı çanların neşeli bir şekilde çaldığı kiliselerin yüksek çan kulelerini tanıdılar ve büyükannelerinin kapısına giden yolu buldular.
Yukarı, her şeyin eskiden olduğu gibi göründüğü küçük odaya çıktılar. Eski saat “Tik, tik” diye işliyor, akrep ve yelkovan günün saatini gösteriyordu ama kapıdan odaya geçtiklerinde ikisinin de büyüdüğünü, kadın ve erkek olduklarını fark ettiler. Çatıdaki güller açmış, pencereden içeri bakıyordu ve çocukken oturdukları küçük sandalyeler orada duruyordu; Kay ve Gerda her biri kendi sandalyesine oturup birbirlerinin ellerinden tutarken, Kar Kraliçesi’nin sarayının soğuk ve boş ihtişamı acı bir rüya gibi hafızalarından silinip gitmişti.
Büyükanne Tanrı’nın parlak gün ışığında oturdu ve yüksek sesle Kutsal Kitap’tan şu sözleri okudu: “Küçük çocuklar gibi olmadıkça, Tanrı’nın hükümranlığına hiçbir şekilde giremezsiniz.” Kay ve Gerda birbirlerinin gözlerinin içine baktılar ve bir anda eski şarkının sözlerini anladılar:
Güller açar ve solar,
Ama biz her zaman Tanrı’nın çocuklarını görürüz.
İkisi de orada oturuyordu, büyümüşlerdi ama kalpleri çocuktu ve yaz mevsimiydi, ılık, güzel bir yaz.
